شاپور بختیار فرزند محمدرضا (سردار فاتح) و «نازبیگم»، آخرين نخست وزير رژيم سلطنتی ايران در سال 1294 هجری شمسی در منطقه «بختیاری» به دنیا آمد. پدربزرگ مادری بختیار، «نجفقلی صمصام‌السلطنه» دو بار در سال‌های 1291 و 1297 هجری شمسی به مقام نخست‌وزیری رسید.
بختیار تحصیلات ابتدایی‌اش را در شهرکرد گذراند؛ سپس برای تحصیلات دبیرستانی روانه اصفهان و پس از چندی عازم بیروت شد. وی دیپلم متوسطه خود را در رشته ریاضی از یک مدرسه فرانسوی در بیروت دریافت کرد. در سال 1315 به فرانسه رفت و در رشته فلسفه در دانشگاه سوربن نام‌نویسی کرد و در بهار 1318 دیپلم علوم سیاسی و لیسانس‌های فلسفه و حقوق دریافت کرد. در همان سال با یک زن فرانسوی ازدواج کرد و در سال 1319 برای خدمت سربازی در ارتش فرانسه داوطلب شد. بختیار در جریان جنگ‌های داخلی اسپانیا به عنوان یک مبارز سرسخت علیه قوانین استبدادی و حکام توتالیتر به اسپانیا رفت و علیه فرانکو جنگید، سپس داوطلب لژیون فرانسه (ارتش خارجی فرانسه) شد و در نبرد اورلیان شرکت داشت و همچنین به همکاری با نیروی مقاومت فرانسه در خلال اشغال فرانسه توسط نازی‌ها پرداخت. پس از پایان جنگ جهانی دوم، بختیار دوباره به سوربن رفت و موفق به اخذ درجه دکتری دولتی گردید.
در زمستان 1324 بختیار به ایران بازگشت و چهار سال بعد به حزب ایران پیوست. او در همین سال‌ها در وزارت کار استخدام شد، عضویت جبهه ملی را پذیرفت و در دولت دکتر مصدق، معاونت وزارت کار را بر عهده گرفت. پس از وقایع 28 مرداد و دستگیری و محاکمه مصدق، بختیار همچنان به فعالیت‌هایش در جبهه ملی ادامه داد. به علت مخالفت با شاه و فعالیت سیاسی و انتشار نامه و نطق‌هایش چند بار به زندان افتاد و در ایام آزادی در بخش خصوصی کار می‌کرد.
شاپور بختيار از سال 1358 که از ايران خارج شد تا زمان مرگ در سال 1370 حداقل دو بار مورد سو ء قصد قرار گرفت. بار نخست در تابستان سال 1359 و يکسال پس از خروجش از ايران بود که از سوی يک تبعه لبنانی به نام انيس نقاش در خانه خود در حومه پاريس مورد حمله تروريستی قرار می گیرد ولی با هشياری محافظانش جان سالم به در می برد.
بختیار در فرانسه در قالب نهضت مقاومت ملی ایران (که نامش تأثیر پذیرفته بود از سازمان نهضت مقاومت ملی که پس از کودتای ۲۸ مرداد تشکیل شد و بختیار در آن حضور داشت) به فعالیت علیه جمهوری اسلامی ایران پرداخت.[۷] او هدف یک ترور ناموفق در تابستان ۱۳۵۹ توسط گروهی به رهبری انیس نقاش قرار گرفت. دومین ترور در ۱۵ مرداد ۱۳۷۰ منجر به قتل وی در پاریس شد.[۱۸] طبق اظهارات انیس نقاش، هر دو سوءقصد در ظاهر به دستور مقامات جمهوری اسلامی ایران و با استخدام تروریست‌هایی حرفه‌ای طرح‌ریزی شده بودند.[۱۹] این عملیات بلافاصله پس از ترور عبدالرحمن برومند انجام شد