نخستین نویسندگان قرآن راهبان مسیحی و دیرنشینان صومعه بودند که در بخشِ خاوری سرزمینهای شاهنشاهی ایران، یعنی در مرو (افغانستان) و ترکمنستان، می زیستند. قرآن یک واژه سریانی/ آرامی است به معنی «خواندنی». و نخستین قرآنها را هم به همین زبان نوشتند. در آغاز، هدفِ این راهبان مسیحی از نوشتن قرآن، نگارش یادداشتهایی از کتاب انجیل و تورات بود که باید در آیینهای مذهبی در کلیسا همانند سروده های مذهبی روخوانی میشدند.
واپسین ویرایشگران قرآن که از آغازِ قرن ٩ میلادی روشِ آوانویسی در خواندنِ نوشته های قرآنی را به کار بردند و حجم پایانی کتاب قرآن را هم مشخص کردند، مسلمانانی بودند که بر زبان عربی چیرگی داشتند، ولی زبان آغازین قرآن را که آمیخته ای از زبان سریانی/آرامی/عربی بود، نمیشناختند.
پس از نخستین نگارش های قرآن با دبیرۀِ نارسای عربی در زمان عبدالمک مروان، باید آگاهی از این زبانِ درهم آمیخته (عربی/سریانی/آرامی) آهسته آهسته از دست رفته بوده باشد، دلیل دیگری را نمیتوان برای این شمارِ گوناگون از تفسیرها و خوانشهای اشتباه قرآن را انگاشت.
بدینسان روشِ آوانویسی برای دبیره قرآن باید تنها برپایۀِ آن خط عربی نارسا (رسمالخط) نوآوری شده باشد که سپس تر شکل گرفت، شاید هم بدست ایرانیان انجام گرفته باشد. پیامد این بیگانگی دینکاران (theologian) با زبانِ نخستین نویسندگان قرآن این است که پیام قرآن، بسیاری از واژگان این کتاب و ساختارهای دستور زبانی قرآن…اشتباه فهمیده شدند. افزون بر آن، واپسین ویرایشگران قرآن اکنون مسلمانان بودند، کسانی که این رسمالخط نارسای قرآنی را به شیوه اسلامی تعبیر و تفسیر میکردند.
▪️ ١. نگارش نوشته های مقدس
بیشتر پیش میآید که نگارشِ نوشته هایِ مقدس را یا به گونۀِ کامل یا بخشی از آنها را به نویسندگانِ ویژه ای نسبت میدهند؛ نام این نویسندگان را بیان و برای آنها زندگینامه هایِ مناسبی هم روایت میکنند. میگویند که «لاتوس»، «زرتشت»، «موسی»، آن چهار تنی که انجیلهای چهارگانه را نوشتند و «محمد»…. (جدا از اینکه آنها بشارت دهندۀِ پیام خدا بوده یا نبوده باشند) نقش مهمی در پدید آمدن این نوشته های
«مقدس» داشته اند.
در این پیوند اکثرا هم ادعا نمیشود که این شخصیتهای دینی خودشان نویسندۀِ این نوشته های «مقدس» بوده اند. ولی یک سری استثناها نیز وجود دارند، برای نمونه «نامه های پاولوس» یا نویسندگان انجیلهای چهارگانه که نام و زندگینامه هایشان تخیلی است. در حقیقت ادعا میشود که این «شخصیتهای مقدس» که روایتها از آنها یاد میکنند، آن کسانی نیستند که این «پیامهای آسمانی» را نوشته اند، بلکه آنها تنها سرچشمۀِ این پیامها بوده اند. و این پیامها نیز بدست پیروان این «شخصیتهای مقدس» و با وفاداری کامل به درون مایه های آنها، نگارش شده اند.
ادامه دارد ….