دین چیست ؟

همه ادیان دارای سه عنصر هستند، اگرچه تأکید نسبی آن از دینی به دین دیگر متفاوت است – برای مثال بودایی ها به ماوراء طبیعی توجه دارند.
اولین مورد اعتقاد به موجودات، جهان ها و فرآیندهای نامرئی یا پنهان است – مانند خدا، بهشت، معجزات، تناسخ و روح. همه اینها غیرقابل تأیید، یا غیب هستند، مگر توسط عرفا در شرایط خاص و عموماً تکرار نشدنی. از آنجایی که فقدان دلیل، منطقاً دلیل بر غیبت نیست، این ویژگی های دین نه درست است و نه نادرست، بلکه به سادگی قابل اثبات نیست. آنها هیچ پیامدی برای عمل ندارند، بنابراین هیچ ارتباطی با موضوعات حقوقی ندارند.
عنصر دوم، ادعاهایی درباره دنیای واقعی است: هر دینی، به ویژه در نسخه اولیه خود، ادعاهایی را مطرح می کند که اساساً علمی هستند – ادعاهایی از واقعیت که به طور بالقوه قابل تأیید هستند. این ادعاها دو گونه است. اولین مورد را می‌توان بی‌زمان بنامیم: به عنوان مثال، ادعاهایی در مورد ویژگی‌های فیزیکی – چهار طنز ابتدایی، برای مثال، لاک‌پشت هندو که از جهان حمایت می‌کند، خواص غذاها، دکترین استحاله تحت اللفظی. دوم ادعاهایی درباره تاریخ است: طوفان نوح، عصر زمین، رستاخیز – همه «افسانه های مبدأ». برخی از این ادعاها غیرقابل تأیید هستند. در مورد بقیه، اکنون این اتفاق نظر وجود دارد که علم معمولاً برنده است – در حقوق و جاهای دیگر. در هر صورت، تعداد کمی از این ادعاها با عمل ارتباطی دارند.
سومین خاصیت یک دین، احکام عملی آن است – محرمات و الزامات – اخلاق آن. همه ادیان دارای یک رمز، مجموعه ای از دستورات اخلاقی و رفتاری، مسائل اعتقادی – معمولاً، اما نه لزوما – هستند که گفته می شود از جانب خدا سرچشمه می گیرند، که راهنمای عمل در طیف وسیعی از موقعیت ها را فراهم می کند. 10 فرمان، اصول شریعت، احکام پنجگانه بودیسم و غیره.